Çok konuşmazdı.

Boş şeylerle uğraşmazdı.

Kötü söz söylemezdi.

Kimseyle çekişmezdi.

Her zaman ağırbaşlıydı

Dünya işleri için kızmazdı.

 

Kimsenin kusurunu araştırmazdı.

Affediciliği tabii idi intikam almazdı.

Hoşlanmadığı bir şey hakkında susardı.

Yemek seçmez önüne ne konsa yerdi.

Susması konuşmasından uzun sürerdi.

Gerçeğe aykırı övgüyü kabul etmezdi.

Sade kıyafet giyer, gösterişten hoşlanmazdı.

Sıkıntılı hallerinde kabalaşmaz, bağırmazdı.

Konuşurken çevresindekileri adeta kuşatırdı.

Kimseye hakkında hayırlı olmayan sözü söylemezdi.

Kendi şahsı için asla öfkelenmez ve öç almazdı.

Kelimeleri, parıldayan inci dişleri gibi tatlı ve berraktı.

Yanında en son konuşanı, ilk önce konuşan gibi dinlerdi.

Adet üzere sarf edilen hiçbir kötü sözü ağzına almamıştı.

Her zaman hüzünlü ve mütebessim bir haletle dururdu.

Fakirler ile beraber yerdi, öyle ki onlardan ayırt edilmezdi.

Hiç kimseyi ne yüzüne karşı ne de arkasından kınar, ayıplardı.

Düşmanlarını sadece affetmekle kalmaz, onlara şeref ve değer verirdi.

Lüzumsuz yere konuşmaz, konuştuğunda ne fazla ne eksiz söz kullanırdı.

Bir toplulukta bulunduğu zaman bir şeye gülerlerse, O’da güler; bir şeye hayret ederlerse O’da onlara uyarak hayret ederdi.

Konuşurken yüzünü başka tarafa çevirmez, bulunduğu mecliste ayrı bir yere oturmazdı.

Sıradan değildi, ama sıradan insanlar gibi yaşardı.